Zastavení č. 10 Zámecký park

Zámecký park - informační body rozmístěné v terénu pod čísly 10,11,12 

Zámecký park – informační body rozmístěné v terénu pod čísly 10,11,12

Zámecký park se rozkládá se na ploše 5,5 hektaru. Má tvar elipsy, na severním a jižním okraji přechází plynule do volného lesního porostu, východní a západní hranici parku tvoří úpatí příkrého svahu nad úpskou nivou.

Prvním zámeckým zahradníkem v Ratibořicích byl Čech Karel Binder. Jeho pomocníkem se stal roku 1817 pozdější vrchní zahradník Gottlieb Bosse, Němec z Oldenburku v Dolním Sasku. Jemu je připisován hlavní podíl na vybudování parku. Vzhledem k zdejšímu podhorskému podnebí se původně počítalo jen s výsadbou severoamerických dřevin, ale později se tato koncepce změnila v pestrou směs z různých oblastí světa. Ze severoamerických dřevin rostou v parku např. jasan americký, liliovník tulipánokvětý, nahovětvec dvoudomý, borovice vejmutovka, jedlovec kanadský a sazaník květnatý.

V sedmdesátých letech 20. století byl park rekonstruován v duchu původní koncepce. Při tehdejším podrobném dendrologickém průzkumu zde bylo popsáno 124 druhů a kulturních variet dřevin, z toho 15 cizokrajných jehličnatých druhů, jedna kulturní varieta domácího jehličnatého druhu, 60 cizokrajných listnatých druhů, čtyři druhy jehličnatých a 34 druhů listnatých dřevin domácího původu.

Další významnou revitalizací prošel park po roce 2016.

Park pałacowy – punkty informacyjne umieszczone w terenie pod numerami 10, 11, 12

Park pałacowy rozciąga się na powierzchni 5,5 hektara. Ma kształt elipsy, która na północnym i południowym końcu płynnie przechodzi w otwarty las, zaś jej wschodni i zachodni skraj tworzą podnóża stromych zboczy ponad rozlewiskiem rzeki Úpy.

Pierwszym pałacowym ogrodnikiem w Ratibořicach był Czech Karel Binder. W 1817 roku jego pomocnikiem został Gottlieb Bosse, Niemiec z Oldenburga w Dolnej Saksonii, który później stał się głównym ogrodnikiem. Przypisuje się mu największy udział w powstaniu parku. Ze względu na lokalny podgórski klimat początkowo planowano sadzić tu wyłącznie drzewa z Ameryki Północnej, ale później zmieniono tę koncepcję i zdecydowano się na różnorodną mieszankę z różnych regionów świata. Spośród drzew północnoamerykańskich w parku znajdują się np. jesion amerykański, tulipanowiec amerykański, kłęk kanadyjski, sosna wejmutka, choina kanadyjska i kielichowiec wonny.

W latach 70. XX wieku park został zrekonstruowany w myśl pierwotnej koncepcji. Podczas przeprowadzonych wówczas szczegółowych badań dendrologicznych opisano 124 gatunki i odmiany drzew, w tym 15 obcych gatunków iglastych, jedną odmianę rodzimego gatunku iglastego, 60 obcych gatunków liściastych, cztery gatunki iglaste i 34 gatunki liściaste rodzimego pochodzenia.